María Vázquez Suárez naceu en Santiago de Compostela o 15 de agosto de 1894; era filla de Joaquín Vázquez Fernández, sarxento de cabalaría destinado na cidade e natural de Vilaescura (Sober), e de Andrea Suárez Salgado, oriúnda de Santiago.
Ao se xubilar o pai, a familia mudouse á cidade da Coruña, onde María cursou estudos de Maxisterio. En 1915 conseguiu o título de mestra superior, profesión que exerceu basicamente en dúas escolas: as da Pobra do Caramiñal (1918) e Miño (1929).
Durante a súa estadía nesta última localidade realizou excursións coas súas alumnas a Santiago para visitar a catedral e o monumento a Rosalía de Castro, e a Carral para render homenaxe aos Mártires e cantar coas nenas o himno galego; participou na vida política e sindical, como se reflicte na súa afiliación ao PSOE e á Asociación de Traballadores do Ensino e nos mitins e conferencias que pronunciou; converteuse nunha defensora radical do laicismo escolar implantado pola República, do que deixou constancia nas súas intervencións públicas; e formou parte da coruñesa Agrupación Republicana de Mulleres, onde coincidiu con mestras como Elvira Bao ou María Barbeito. Socialismo, laicismo, feminismo e unha certa sintonía co galeguismo semellan ser as coordenadas ideolóxicas en que se inscribía.
María respondía ao perfil da mestra republicana, polo que estaba particularmente exposta á depuración e ao terror fascistas. O 13 de agosto de 1936 fíxose pública a súa destitución da escola número 2 de Miño, que lle foi comunicada polo alcalde o 18, cando estaba presa no cárcere de Pontedeume. Ao día seguinte foi conducida polos falanxistas –encabezados por Nicolás Pardo– e a Garda Civil até Miño, e alí a mataron, posibelmente na praia de Bañobre. O día 20 apareceu o seu cadáver. Violencia extrema, xa que logo, que no caso das mulleres resulta difícil disociar da violación.
A comisión depuradora provincial propuxo a súa separación definitiva do ensino, que as autoridades centrais fixeron pública case seis anos despois do asasinato. Algún membro da comisión semellaba coñecela ben: “Era tan mala, irrascible [sic] y roja, que hubieron de fusilarla en los primeros momentos los nacionales, por el peligro que constituía.” Polo demais, o informe sobre a mestra redactado polo párroco de Santa María de Miño, Manuel Porta González, resulta antolóxico: “Despreocupada del cumplimiento de su deber, asistía a la Escuela cuando otros menesteres no se lo impedían. Ignoro lo que sus alumnas hayan podido aprender en orden a la formación intelectual; lo que sí puedo afirmar con todos los caracteres de la realidad, [es] que las alumnas que ha tenido llevan en su frente el estigma rojo, que únicamente les desaparecerá con la muerte.” Sorprende a similitude estrutural entre este informe e o emitido por José Fernández Fuentes, párroco de Santa María de Oza, acerca de Mercedes Romero Abella: “No sé lo que le enseñaba a las niñas de su escuela, de letras y ciencias; pero de REVOLUCIÓN, con el ejemplo, al menos, las saturaba”.