A historia sempre a escriben os gañadores. Sempre precisamos líderes, promotores… mais a masa que participa na batalla sempre é anónima. Se coñecemos o nome de Inés de Ben é porque formou parte dese exército que defendeu a cidade coas súas mans, isto é, defendeu o de todos, e tamén pretendeu defender o seu.
Cando en maio de 1589 o pirata Drake, ao mando da flota da súa Maxestade a raíña de Inglaterra, entra na Coruña, ten que ser a poboación, no seu conxunto a que defenda a súa cidade.
Inés de Ben é unha modesta comercianta que axuda, como tantas outras mulleres a reconstruír as murallas, mentres a tropa contén os ingleses.
Mais o seu papel vai máis alá. Perde o seu marido no primeiro día da batalla e, cando se acaban as municións, pon ao dispor das autoridades todo o que pode valer da súa tenda situada na Peixaría: cordas, chumbo, pólvora… Ela tampouco sae indemne: recibe dous impactos dun arcabuz: un na cabeza e outro nunha perna… que a retiran da batalla.
Cando son expulsados os ingleses, Inés, con dous fillos que alimentar e sen poder traballar, ten que pedir esmola para comer. Mais aínda así, non se resigna e inicia un preito no que demanda do Rei a restitución do perdido.
En 1915, no boletín número 97 da Real Academia Galega, Eladio Oviedo Arce, transcribe as declaracións da propia Inés e de varias testemuñas, e que figuran no Arquivo do Reino de Galiza, nun proceso destinado a reclamar a restitución do entregado por Inés de Ben na defensa da cidade. Ponse de manifesto como perdeu marido e facenda, unha “merçaría” na que había, entre outras moitas cousas, chumbo, pólvora e corda por valor de máis de 800 ducados; que todo o entregou para a defensa da cidade, ademais de traballar na reparación dos muros e de ser ferida, segundo testemuña o médico que a atendeu na cabeza e no muslo esquerdo, de dous balazos.
Perdeu o preito, morreu na indixencia e foi soterrada nunha foxa común, coma moita outra xente.
