Francisca Herrera Garrido nace na Coruña, na rúa do Príncipe en 1869 no seo dunha familia da alta burguesía, educada nos principios tradicionais e nunha viva fe relixiosa. Recibiu unha esmerada educación, acorde coa súa clase.
A mediados da segunda década do XX, estableceuse cunha irmá en Madrid, mantendo sempre un vencello co país onde pasaba os veráns. Co estourido da Guerra Civil, pasou a vivir aquí, entre a Coruña e Oleiros, sufrindo penurias económicas e refuxiándose na literatura.
Escritora autodidacta, entrou no mundo das letras a través da poesía, desde os 12 anos le e admira a Rosalía, segundo ela mesma confesa. Escribe poesía, novelas, ensaio e colabora en diferentes publicacións periódicas. Dá ao prelo 3 libros de poesías que seguen unha liña romántico-idealista ,3 novelas en galego, de temática rural e de corte sentimental e 3 novelas en castelán, mais de asunto galego.
Pasou á posteridade como autora de Néveda (1920), a primeira novela escrita por unha muller en galego e cuxa protagonista reflicte os valores femininos da ideoloxía conservadora da autora, como son a mansedume, a dozura, a resignación e o sacrificio.
Pasa dos 40 anos cando publica o seu primeiro libro: Sorrisas e bágoas, 1913.
Mantivo sempre unha estreita relación co matrimonio Castro-Murguía, dos que foi amiga, veciña e discípula, aos que, no seu discurso de entrada na RAG nomeará como: Historia, Verso y Alma… afirmando que ela sen Rosalía non sería nada. Murguía prologará o seu segundo poemario : ¡Volallas n´a luz! E ela asinará un limiar para unha edición de Cantares Gallegos.
A súa é unha narrativa de corte sentimental, cuxos eixos ideolóxicos son o conservadurismo e relixiosidade, ruralismo, a súa convicción de que a misión da muller eran amar incondicionalmente até o extremo de xustificar toda renuncia e todo sacrificio, e considerar a relación materno-filial como ideal de vida. Polemizou coas feministas da súa época.
É nomeada membro numerario da Real Academia Galega en 1945, sendo así a primeira muller que ocupase asento na devandita institución. Conta con 76 anos, elabora o discurso sobre Rosalía de Castro, nun mes e o presidente, Manuel Casás, demora 2 anos en enviarllo a Couceiro Freijomil para que elabore a resposta, este demora outro tanto e fina a nosa autora antes de rematar o proceso.
Morre na Coruña en 1950 e repousa no cemiterio de Santo Amaro.
