Nada no Barco de Valdeorras, Francisca Álvarez estuda Maxisterio e tras contraer matrimonio en 1946, trasládase á rúa da Falperra da Coruña. Nesta cidade é onde abre a súa primeira tenda de comestibles, na rúa onde vive.
A enfermidade do seu fillo fai que se deban trasladarse ao campo, polo que se mudan para Cambre. Sendo estafados polo construtor da súa casa, o seu home vese obrigado a emigrar a Brasil. A partir de entón, comeza un duro camiño na súa vida persoal e empresarial e debe trasladarse a vivir a unha casa aínda sen rematar, tendo que vender algunhas terras para ir saíndo da situación económica. Por outro lado, o feito de ser unha muller soa cun fillo –unha viúva de vivo– ten que lidar coas dificultades legais e administrativas da época para poder figurar como dona das propiedades e empresas que vai creando. Malia os atrancos, consegue rematar a casa e abrir unha tenda de víveres, na que tamén vende petróleo para os candís das casas. Pronto comeza, igualmente, a vender artigos relacionados co ensino: lousas, xices, libros, cadernos de escritura, etc.
A súa tenda –tamén ela– comeza a ser moi apreciada por veciños e veciñas, pois é unha persoa na que se pode confiar e mesmo vende ao fiado, incluso presta algo de cartos cando algunha veciña o necesita. Fía, pois, comida e diñeiro. Mesmo habilita unha zona da súa casa para que poidan durmir pobres e vagabundos. Tamén merca os excedentes agrícolas que os e as vilegas non poden vender na cidade.
Unha vez que a súa tenda é xa un negocio rendible e de éxito, Dona Paca decide cumprir a que sempre fora a súa ilusión: abre unha escola en Cambre. O prezo era “a vontade” e pronto se enche de alumnado de todas as idades e de localidades afastadas. A escola chegou a ter varias aulas para crianzas –con grupos de 40 nenas e nenos diferenciados por idades– e unha aula diaria para persoas adultas non alfabetizadas.
