Virginia Felicia Auber Noya nace na Coruña en 1821 e morre en Madrid en l897.
Filla de Pedro Alejandro Auber e Fondniare, cabaleiro francés de notables coñecementos científicos chegado coas tropas napoleónicas e de ideoloxía liberal e de Ubalda Noya y Abad, pertencente á burguesía ilustrada coruñesa. Veranse obrigados a escapar de España por mor dunha das habituais persecucións ideolóxicas do século XIX. Tras unha breve estadía nas Canarias, a familia Auber y Noya viaxou a Cuba. Alí, Auber é nomeado en 1835 director do Xardín Botánico da Habana, polo regreso do anterior director, Ramón De la Sagra, a París. Máis tarde accederá á Cátedra de Botánica.
Virginia tivo unha esmerada educación humanística, unha carreira como escritora precoz, articulista e tradutora do francés, inglés e italiano. Gozou de gran prestixio intelectual e chegou a ser dona dun teatro, no que se representou a súa peza: Una deuda de gratitud.
Aos 18 anos publica a súa primeira novela Un aria de Bellini no Diario de La Habana. A partir de aí, tanto no Diario primeiro como na Gaceta de La Habana despois, Felicia publicará nos seus folletíns, 5 novelas máis.
Desde 1848, Felicia comprométese a escribir un folletín dominical baixo o título de “Ramillete Habanero“. Este folletín pasa en 1854 ao Diario de La Marina, o xornal de máis circulación e popularidade da Habana fundado polo vigués Isidoro Araújo de Lima. Nel publicará tamén a novela histórica: Ambarina. Historia doméstica cubana (1858), de temática antiescravista, reeditada en 1989 con estudo crítico de Isabel Ruiz Apilánez.
Colabora tamén en La Floresta cubana (1855), e nas cabeceiras da súa grande amiga Gertrudis Gómez de Avellaneda: Ofrenda al Bazar (1854) e o quincenal Album de lo Bueno y lo Bello. (1860). Ademais, colaborará na Galicia. Revista Universal de este reino, a publicación coruñesa de Antonio de la Iglesia entre 1861 e 1865.
Os seus textos defenden a ilustración da muller, a igualdade intelectual co home, o coñecemento humanístico, a alta misión didáctica da escritora e a observancia dos valores morais e éticos do catolicismo nunha visión da escrita entendida como arte utilitaria ao servizo, particularmente, das lectoras.
En 1873, implantada en España a república, Felicia decide regresar a Europa. Vive primeiro en Milán e logo en París, onde residiría vinte anos. Regresa á Coruña en 1889, trasladou a súa residencia a Madrid en 1893 e alí morreu 4 anos despois.
