Afirma que viviu na Coruña porque non lle quedou outro remedio, cargou co estigma de ser a nena recollida no portal dun edificio da praza das Atochas. Naceu no ano 1927. Xa en idade de traballar empregarase en Azafráns Bernardino na rúa Galera, onde desempeñaría a tarefa de empaquetado.
Grazas a unha veciña consegue un emprego no sanatorio de Oza, encargada de ir buscar no tren os grupos de nenas que viñan a tratamento preventivo da tuberculose. Nesas viaxes en que as compañeiras se sentían mulleres ceibes
Nenas e nenos viñan ás colonias do sanatorio marítimo coruñés dende o ano 1912. Ao sanatorio de Oza viñan crianzas de entre 9 e 12 anos dende Madrid, Toledo, Lugo, Ourense, Ferrol, Sarria, Salamanca, Cidade Real e outros lugares de interior, para fortalecer a constitución mediante o axeitado tratamento, na vida ao aire libre entre piñeiros e nas praias, e cunha alimentación adecuada. Cada traballadora tiña a cargo a 25 nenas. Esther chegou a acompañar a 50 cativas en cada quenda. Coidaban delas en todo momento , levábanas á praia, acompañábanas nas comidas. Como traballadora libraba un día a semana. Ás oito da mañá erguíanse, tras o almorzo, un anaco na praia e ximnasia. Ás once baños de sol ata comer (caldo galego, patacas guisadas con carne, froitas, galletas e marmelo.), logo sesta e de novo, praia e merenda ás 16:30. Ás 21:00 cea (sopa, tortilla, lentellas con arroz e peixe, patacas e ensalada e filetes) e ás dez a durmir. Esther lembra a crueldade coa que algunhas da monxas humillaban as nenas que se mexaban por ellas: poñíanas a camiñar polo salón coa saba na cabeza diante de todo o persoal e as compañeiras. Ela afirma que non permitiu que ningunha nena pasara por iso mentres estivo traballando alí. Foron cinco anos os que traballou en Oza, pois, ao casar, obrigárona a deixar o seu posto de traballo, con 26 anos. Hoxe vive no barrio das Roseiras e ten 92 anos.
